جعفر صابری/ مینا

مینا

دوست عزیزی میگفت آدما  عاشق میشن ازدواج میکنن و بچه دار میشن تا به زندگیشون رنگ و رو ببخشن ولی بیشتر وقتها بر خلاف میلشان میبینند بین خودشون و عشقشون همیشه اختلاف نظره و بچه ها بعد از اینکه بزرگ میشن بیشتر وقت هابطور کل والدینشون را نمیبینن و اگه از آنها دلخور بشن حتی بهشون سلام هم نمی کنن و این دیگه خیلی بی معرفتی...

شاید هم ما جنبه نداریم و طاقتمون خیلی کمه یادمه دوستی به شوخی میگفت  روزی بنده ی خدایی پرنده کوچکی را انداخت تو آکواریوم و بعد پرنده صداش درآمد که من را بذارتو قفس و او هم با ناراحتی  عصبانیت گفت دیدی جنبه نداری و لیاقتت همان قفسته!

مرحوم زنده یاد خسرو شکیبایی:

ماهی مون هی میخواست یه چیزی بگه تا دهنشو باز میکرد آب میرفت تو دهنش و نمیتونست بگه...

دست کردم تو آکواریوم و درش آوردم شروع کرد از خوشحالی بالا و پایین پریدن.. دلم نیومد دوباره بندازمش اون تو، انقد بالا پایین پرید خسته شد خوابید...!!

دیدم تا خوابه بهترین موقست بذارمش توی آکواریوم ولی الان چند ساعته بیدار نشده.. یعنی فک کنم بیدار شده دیده انداختمش اون تو قهر کرده خودشو زده به خواب...!!

این داستان رفتار ما با بعضی از آدم های اطراف مونه... دوسشون داریم... دوسمون دارن...

ولی اونارو نمیفهمیم!!!!

فقط تو دنیای خودمون داریم بهترین رفتار رو با اونا میکنیم..!

آدما این طوری هستند قدر چیزایی که دارند را نمی دانند داشتن خانواده داشتن آرامش و داشتن سلامتی و خیلی چیزای دیگه که  ملتی دارند و این میشه که از هم خیلی دور میشن و بقول استاد هوشنگ ابتهاج (سایه) آدم ها تا حد مرگ از خودشون خسته ات میکنند !ترکت نمی کنند. اما مجبورت میکنند ترکشون کنی آنگاه تو می شوی بنده ی سرتا پا  خطا کار.

داستان ما آدمها داستان عجیبی است گویا باور نداریم که خدا وند  مارا برای چه اشرف مخلوقات ساخته و بار امانت را به ما سپرده :

آسمان بار امانت نتوانست کشید قرعه فال به نام من دیوانه زدند

بله وقتی عاشق میشوی و دل میبندی میدانی که ته این عشق چیست؟ و چه مسئولیت ها از پس همین عاشقتم ، دوستت دارم بر خواهد آمد ؟

برتر اند راسل روانشناس بزرگ معاصر در جایی می گوید : از خودتان انسانیت به یادگار بگذارید نه انسان،تولید مثل را هر جانوری بلد است.

گاهی وقت ها من میبیینم دختری جوان در کنار پسری نشسته و لی بجای تقسیم لذت با هم بودن و گفتگو هر یک مشغول دیدن صفحه موبایلشان هستند و یا زن و شوهر ها در خانه هیچ ساعتی برای با هم بودن ندارند و تمام صحبتهایشان به چند کلمه ساده و بی ارزش سپری می شود ! گاهی وقتها چنان با صدای بلند و پرخاش با هم صحبت میکنند که گویی فاصله آن دو سالهاست و هیچ نزدیکی بینشان از روز اول نبوده!

دلم می سوزد و نمی دانم چگونه بنویسم و چرا ننویسم مگر شما که اهل دل هستید نباید این هارا بدانید ! بدانید که روزگاری نه چندان دور با دنیایی عشق و علاقه و دوست داشتن ولذت کنار همسرتان قرارگرفتید و شیرین ترین لحضات زندگی بینتان بوجود آمد و از پیوند هر دوی شما میوه ای به ناام فرزند جان گرفت و این ها همه برای این بود که بدانید عشق چقدر زیباست و دوست داشتنی ! پس چه شده که حالا گا هی صبح ها هم به سختی مینگرید و سلام هم به یک دیگر تقدیم نمی کنید چطور دلتان می آید زیباترن لحضات با هم بودن را در این دنیای فانی و زود گذر به همین سادگی با قهر و دلخوری از هم فاصله بگیرید و دور شوید و چرا نمی اندیشیم که انسان بودن ماورای آنچه ما می اندیشیم است . ما خلق نشده بودیم که بخوریم و بزرگ شویم و ازدواج کنیم و فرزند داشته باشیم و... بعد بمریم ... ای کاش لحظه ای با تمام وجود کنار هم بودن را تجربه کنیم و بدانیم هیچ لذتی بالا تر از آن نیست ... پس چرا بعد از مدتی با بی احترامی و توهین با یک دیگر به گفتو گو مینشینیم و عجبا مگر در خلوت ما چه گذشته که آن همه پرده ادب و نزاکت واحترام بعد از با هم بودن دریده میشود و جایش را  با بی ادبی و توهین  عوض می کند ! چطور میشود که دوستی ها و محبت ها بعد از اینکه طولانی تر میشود جایش را به بی ادبی و بی تفاوتی می دهد آیا این رسم انسانیت و آدمیت است.

چگونه میشود حیوانی دست آموز بعد از مدتی زندگی با انسان می آموزد چه رفتاری داشته باشد تا مورد محبت قرار گیرد و لی ما درست برخلاف میل یک دیگر عمل میکنیم و زندگی را هم به خود و هم به شریک زندگیمان تلخ می کنیم!

عشق اسطرلاب اسرار خداست...

 عااشق باشیم و باور داشته باشیم که مهمترین راز خلقت بشر عشق بود و لا غیر عشق آمد تا ما یک دیگر را دوست داشته باشیم دین و آیین آمد تا ما یاد بگیرم عاشق یک دیگر باشیم و به حقوق هم احترام بگذاریم و خدا مارا برای دوست داشتنش خلق کرد و ما چه بندگان ناسپاسی هستیم که حتی به او نیز بیشتر وقتا سلام نمی کنیم و احترامش را بجا نمی آوریم.

 دوستی میگفت وقتی دیدم فرزندانم  صبح ها آنها یادشان میرود به من سلام کنند  رفتم و پرنده کوچک مینایی خریدم و حدود چهار سالی است که  همیشه این مینای کوچک به من و همه سلام میکند ! حتی یادش داده ام که به من میگوید سلام بابا ،باباسلام! هر وقت وارد خانه میشوم به طرفم می آید و میگوید باباسلام ،سلام بابا!

جعفر صابری